Kopject #006
Twee blauwe kopjes.
Geproduceerd in China, een vijftal jaar geleden op het containerpark van de dumping gered, en vandaag tot een ereplaats vlakbij het koffieapparaat geschopt. Felbegeerd en voorbehouden voor duo’s. Hoewel Gerda eigenlijk toch net wat meer houdt van stevige volslanke types.
Twee stuks voor de community.
In koppen en kruiken.
Van een keramist verwacht je niet anders dan dat ze menig kopje rond haar vinger draait. Of andersom. Als je met Gerda op kopjestocht door haar huis en atelier trekt, blijken er her en der wel een aantal de kop op te steken.
Vooral zelfgemaakt stuks vermoed je dan. Toch niet.
De overgrote meerderheid van haar collectie zijn unieke vondsten, containerparkreddingen, geschenken en handgemaakte stuks van anderen. Tussen dat bont gezelschap praktisch geen ordinaire mokken, maar wel een dierbare laatste overblijver met klimopblaadjes van bij haar ouders en een serie afgietsels van een berkentak, gemaakt door haar partner en in de perfecte verhoudingen voor koffie’s en espresso’s.
Niemand die kopjes zo liefdevol kan aankijken als Gerda. En het is oprecht.
Hoewel ze véél te veel kopjes in huis heeft om te kunnen gebruiken, gooit Gerda nooit een kopje weg. Voor haar zijn het mooie sfeervolle objecten. Zelfs met een hoek of oor af kan het dienst doen in haar atelier. En die twee versmolten exemplaren zien er toch uit als een sculpturale compositie?
Aan zoveel liefde blijkt geen tellen aan. We stoppen bij een schatting van 150 stuks.
Ondanks die grote populatie en een uitstalrek hier en daar, was Gerda er zich tot voor het bezoek van de kopjescommunity zelfs niet van bewust dat ze een kopjesverzamelaar is. Misschien zijn we allemaal wel kopjesverzamelaars?
Al lijkt het bij Gerda bijna een kopjesasiel.