Kopject #003
Op het bovenste schap van de keukenkast staat, een beetje verscholen, een klein kleurig kopje. Op zo’n hoogte waarmee het verklapt dat het zelden of nooit wordt gebruikt.
Okergeel en overduidelijk uit de jaren 70.
Te klein voor iemand die thee met sloten drinkt.
Charmant doch onderbenut, maar qua verhaal op kop.
Ze waren ooit met meer. Martin kreeg ze 26 jaar geleden nadat iemand ze op zijn beurt van zijn ouders had gekregen.
De kopjes waren toen nog met twee of met drie.
Martin was alleen.
Net in België nadat hij uit Nigeria was gevlucht.
Zonder spullen, zonder vrouw, zonder kinderen. Alleen dus. Van nul af aan bouwde hij in Hasselt een nieuw leven op.
Van de gele kopjes bleef er na 26 jaar nog eentje heel, en daarmee staat de balans van zijn kopjescollectie vandaag op 60. Op de kop.
Dit exemplaar was in 1998 de nieuwe nummer één. En dat blijft het wellicht ook.
OVer kopjes, kleur en kunst
Wanneer alle kopjes zich op het aanrecht verzamelen valt op dat mokken Martin’s kopjescollectie sterk domineren. Hier wordt thee gedronken. Véél thee.
Een aantal dezelfde, hier en daar een paar, maar over het algemeen unieke stuks. Veel gekregen, een aantal gepersonaliseerd of met een opschrift.
Leerkracht? Dat verklaart.
In de klas van Martin leer je schilderen en heb je je therapie er ineens bij.
Een gesprek met Martin leidt van kopjes al snel naar kleur en kunst.
Bevlogen heeft hij het over zijn werk, over de 482 werken die hij sinds de zomer van 2023 maakte en de 18 die hij de komende twee weken nog te gaan heeft.
Over de expo’s die hij organiseert en hoe hij mensen wil samenbrengen. Maar ook over achterlaten en opnieuw beginnen, over vooroordelen, over liefde, over littekens, én over kracht.